9 ottobre 2011 - XXVIII domenica del tempo ordinario
Filippesi 4,12-13
So vivere nella povertà come so vivere nell’abbondanza; sono allenato a tutto e per tutto, alla sazietà e alla fame, all’abbondanza e all’indigenza. Tutto posso in colui che mi dà la forza.
οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν: ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσιν μεμύημαι καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι. πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με.
Scio et humiliari, scio et abundare, ubique et in omnibus institutus sum: et satiari, et esurire, et abundare, et penuriam pati. Omnia possum in eo qui me confortat.
A sua moglie, che lo spinge a maledire Dio in quanto lo affligge nonostante la sua integrità, Giobbe risponde: "Se da Dio accettiamo il bene, perché non dovremmo accettare il male?" (2,10). E' questa la perfetta sapienza: amare i beni materiali in vista dei quelli spirituali. Una volta assicurati gli spirituali, il sapiente non si abbandona alla superbia se gode dei materiali e non si deprime se ne manca, secondo il detto dell'apostolo: "so vivere nella povertà come so vivere nell’abbondanza. ... Tutto posso in colui che mi dà la forza".
Super Iob, cap. 2
Solent etiam afflictiones hominum verbis consolatoriis relevari, sed afflicto Iob verba exasperantia dicuntur, tanto magis provocantia quanto a persona magis coniuncta proferuntur, sequitur enim dixit autem illi uxor sua, quam solam Diabolus reliquerat ut per eam viri iusti mentem pulsaret qui per feminam primum hominem deiecerat.
Haec autem primo in verba irrisionis prorupit dicens "adhuc tu permanes in simplicitate tua", quasi dicat: saltem post tot flagella cognoscere debes quia inutile tibi fuit simplicitatem servare, sicut etiam ex quorundam persona dicitur Mal. III 14 vanus est qui servit Deo; et quod emolumentum quia custodivimus praecepta eius?
Secundo procedit ad verba perversae suggestionis dicens "benedic Deo", idest maledic, quasi dicat: ex quo tibi benedicenti Deo adversitas supervenit, maledic Deo ut prosperitate potiaris.
Ultimo concludit in verba desperationis dicens "et morere", quasi dicat: pro mortuo te habe quia nihil tibi residuum est in simplicitate remanenti nisi ut moriaris.
Vel aliter "benedic Deo et morere", idest ex quo post tantam Dei reverentiam sic adversitate afflictus es, si adhuc Deo benedicas nihil restat nisi ut mortem expectes.
Sanctus autem vir qui sua incommoda patienter tulerat, iniuriam Dei ferre non potuit, sequitur enim qui ait ad illam: "quasi una de stultis mulieribus locuta es". Recte eam stultitiae arguit quae contra divinam sapientiam loquebatur. Quod autem stulte locuta fuerit ostendit "si bona suscepimus de manu domini, mala autem quare non sustineamus?" In quo perfectam hominis sapientiam docet. Cum enim temporalia bona et corporalia non sint amanda nisi propter spiritualia et aeterna, istis salvatis quasi principalioribus, non debet homo deici si illis privetur nec elevari si eis abundet. Docet ergo nos Iob tantam animi constantiam habere ut et bonis temporalibus, si nobis a Deo dentur, sic utamur ut ex hoc in superbiam non elevemur, et contraria mala sic sustineamus ut ex eis noster animus non deiciatur, secundum illud apostoli Phil. ult. Scio humiliari, scio et abundare, et postea omnia possum in eo qui me confortat.
So vivere nella povertà come so vivere nell’abbondanza; sono allenato a tutto e per tutto, alla sazietà e alla fame, all’abbondanza e all’indigenza. Tutto posso in colui che mi dà la forza.
οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν: ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσιν μεμύημαι καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι. πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με.
Scio et humiliari, scio et abundare, ubique et in omnibus institutus sum: et satiari, et esurire, et abundare, et penuriam pati. Omnia possum in eo qui me confortat.
A sua moglie, che lo spinge a maledire Dio in quanto lo affligge nonostante la sua integrità, Giobbe risponde: "Se da Dio accettiamo il bene, perché non dovremmo accettare il male?" (2,10). E' questa la perfetta sapienza: amare i beni materiali in vista dei quelli spirituali. Una volta assicurati gli spirituali, il sapiente non si abbandona alla superbia se gode dei materiali e non si deprime se ne manca, secondo il detto dell'apostolo: "so vivere nella povertà come so vivere nell’abbondanza. ... Tutto posso in colui che mi dà la forza".
Super Iob, cap. 2
Solent etiam afflictiones hominum verbis consolatoriis relevari, sed afflicto Iob verba exasperantia dicuntur, tanto magis provocantia quanto a persona magis coniuncta proferuntur, sequitur enim dixit autem illi uxor sua, quam solam Diabolus reliquerat ut per eam viri iusti mentem pulsaret qui per feminam primum hominem deiecerat.
Haec autem primo in verba irrisionis prorupit dicens "adhuc tu permanes in simplicitate tua", quasi dicat: saltem post tot flagella cognoscere debes quia inutile tibi fuit simplicitatem servare, sicut etiam ex quorundam persona dicitur Mal. III 14 vanus est qui servit Deo; et quod emolumentum quia custodivimus praecepta eius?
Secundo procedit ad verba perversae suggestionis dicens "benedic Deo", idest maledic, quasi dicat: ex quo tibi benedicenti Deo adversitas supervenit, maledic Deo ut prosperitate potiaris.
Ultimo concludit in verba desperationis dicens "et morere", quasi dicat: pro mortuo te habe quia nihil tibi residuum est in simplicitate remanenti nisi ut moriaris.
Vel aliter "benedic Deo et morere", idest ex quo post tantam Dei reverentiam sic adversitate afflictus es, si adhuc Deo benedicas nihil restat nisi ut mortem expectes.
Sanctus autem vir qui sua incommoda patienter tulerat, iniuriam Dei ferre non potuit, sequitur enim qui ait ad illam: "quasi una de stultis mulieribus locuta es". Recte eam stultitiae arguit quae contra divinam sapientiam loquebatur. Quod autem stulte locuta fuerit ostendit "si bona suscepimus de manu domini, mala autem quare non sustineamus?" In quo perfectam hominis sapientiam docet. Cum enim temporalia bona et corporalia non sint amanda nisi propter spiritualia et aeterna, istis salvatis quasi principalioribus, non debet homo deici si illis privetur nec elevari si eis abundet. Docet ergo nos Iob tantam animi constantiam habere ut et bonis temporalibus, si nobis a Deo dentur, sic utamur ut ex hoc in superbiam non elevemur, et contraria mala sic sustineamus ut ex eis noster animus non deiciatur, secundum illud apostoli Phil. ult. Scio humiliari, scio et abundare, et postea omnia possum in eo qui me confortat.
Commenti
Posta un commento