VII domenica del tempo ordinario, anno A: Salmo 103,8

Ruminare i Salmi - Salmo 103 (Vulgata / liturgia 102),8:

CEI Misericordioso e pietoso è il Signore,
lento all’ira e grande nell’amore.
TILC Il Signore è bontà e misericordia;
è paziente, costante nell'amore.
NV Miserator et misericors Dominus,
longanimis et multae misericordiae.
V Miserator et misericors Dominus :
longanimis, et multum misericors

1Cor 3,18-19 Se qualcuno tra voi si crede un sapiente in questo mondo, si faccia stolto per diventare sapiente, perché la sapienza di questo mondo è stoltezza davanti a Dio
Matteo 5,38-39.48 Avete inteso che fu detto: ‘Occhio per occhio e dente per dente’. Ma io vi dico di non opporvi al malvagio … siate perfetti come è perfetto il Padre vostro celeste.

Prospero di Aquitania: Chi è misericordioso se non colui che fa piovere e splendere il sole su giusti e ingiusti? Perdona offese e rinnegamenti, vuole la vita del peccatore e non la morte. Attende pentimento, offre correzione, ed è misericordioso sia quando è mite che quando usa durezza.
(Expositio Psalmorum a C usque ad CL. Quid tam longanimum, quid tam abundans quam Deus, qui in misericordia pluit super iustos et iniustos, et solem suum oriri facit super bonos et malos (Matth. V. 45) ? Parcit contemptus, parcit negatus, et mavult vitam peccatoris quam mortem. Quoniam omnis longitudo patientiae eius, eruditio est poenitudinis, et oblatio correctionis; nec ulla opera ipsius misericordia vacant, quando homini et mansuetudine consulit, et flagello.)

Fulgenzio di Ruspe: Per noi resta imperscrutabile il giudizio di Dio, per il quale “uno è preso e l’altro lasciato”; quel che sappiamo per certo è che Dio “è misericordioso e pietoso, lento all’ira e grande nell’amore”.
(De veritate praedestinationis XIII, 28. Sciamus igitur imperscrutabile nobis esse cur, uno derelicto, alterum Deus ab illa perditionis massa gratis eripiat. Certissime tamen scire debemus quia miserator et misericors Dominus, patiens, et multum misericors, et verax, sic ei quem liberat misericordiam donat, ut apud eum quem damnat iustitiam et veritatem nulla ratione praetereat. Absolutus igitur accepit gratiam, quam semper laudet; damnatus vero invenit iustitiam, in qua non habet quod accuset, ut omne os obstruatur, et subditus fiat omnis mundus Deo (Rom. III,19), quando unus in bonis suis praecedentem Dei agnoscit gratiam, alter in damnatione sua non falsam futurorum, quae non erat facturus, operum praescientiam, sed veram primi parentis invenit culpam.


Commenti

Post popolari in questo blog

Ego sum Via

Le Nozze

Filautia, piacere e dolore nella Questione 58 a Talassio di S. Massimo il Confessore